55 yıllık vizyon, bir koltukta kaybolur mu?

Yıl 2026.
Hepimize mutluluk getirmesini diliyorum.
Antalya’mızın daha yaşanabilir, çocukların daha çok güldüğü, insanların yüzünün daha aydınlık olduğu bir şehir olması tek temennim.
Her yaş almış insan gibi; gençliğimizin, çocukluğumuzun yeni yıl kutlamalarını, bayramlarını anlatan nostaljik bir yazı yazmak isterdim.
Ama dürüst olalım: O yıllarda Antalya’da yeni yıl kutlamaları pek de renkli değildi.
Yapılacak şey sayılıydı.
Şehirde müzikli iki “aile restoranı” vardı.
Biri Ticaret ve Sanayi Odası’nın üstündeki Oda Restoran, diğeri Talya Oteli’nin ilerisindeki Şehir Kulübü.
Kadınlar günler öncesinden elbiselerini hazırlar, saç modellerini planlardı.
Erkekler mi?
Antalya erkekleri nedense pek umursamazdı.
Çoğu esnaftı.
Gün boyu çalışır, akşam eve gelir, alelacele bir kravat takar; eş dostla bir araya gelir, “Yeni yıl tüm dünya için daha iyi olsun” der ve yıl biterdi.
Ucuza uçak bileti bulup “ver elini Avrupa” demek öyle kolay değildi.
İnternet yoktu, imkân yoktu ama hayal vardı.
Ve işte tam burada Saklıkent vardı.
Neredeyse 60 yıl önce, Antalya’nın vizyoner insanları tarafından planlanmış bir kayak merkezi.
Yaklaşık 600 eviyle Antalyalılara yılbaşını karla, kayakla; soğuk ama umutlu bir neşeyle geçirme şansı sunan mütevazı ama çok kıymetli bir proje.
Bugün “geleceğin vizyonu” diye sunulan her şeyden çok önce, Antalya’nın 55 yıl önceki vizyonu vardı.
Hatırlayabildiğim kadarıyla: Uluç, Kırmızıoğlu, Berberoğlu, Konuk aileleri…
Ve adını sayamadıklarım.
Emeği geçen herkese binlerce kez teşekkürler.
Ama gelin görün ki; bu vizyoner insanların yarattığı lokal ve mütevazı kayak merkezi, bugün can çekişiyor.
Hayatında kayak yapmamış, Saklıkent yollarının çilesini çekmemiş, o vizyoner emeğin ruhunu hiç anlamamış bir işletme; dandik bir sözleşmeyle, yıllarca bu alanın üzerine çökmüş durumda.
Ortaya çıkan tablo açık: İş bilmezlik, beceriksizlik ve cehalet üçgeni.
600’e yakın mülk sahibine cehennem olmuş bir düzen.
Yönetimin yargıyla mücadele ettiği, mülk sahiplerinin artık bıktığı bir ortam.
İşin özü şu: Vizyonunuz ne kadar büyük olursa olsun, bir gün vizyonsuz biri çıkar.
Tesadüfen bir koltuğa oturur.
Tesadüfen gücü ele geçirir.
Tesadüfen memuriyet basamaklarını tırmanır.
Tesadüfen seçilir…
Ve bir bakmışsınız, başkan bile olmuş.
İşte o an; 55 yıl önceki vizyonu, cehaletiyle yok edebilir.
Ya da bu kayak merkezinin kar yağışı almasını sağlayan etrafındaki dağları, mermer çıkarmak için madencilere veriverir.
Dünyanın hiçbir yerinde tesadüfe bırakılmayacak işlerdir bunlar.
Ama bizde böyledir: Tesadüfen alınır, tesadüfen verilir, birileri gider, birileri gelir.
Bakacak olursanız; Fransa’da, İsviçre’de, İtalya’da kayak merkezlerini geziyorsunuz.
Evet, çok eski yerleşimler var.
Ama hemen yanlarında, çağın ruhunu yakalayan yeni kayak yerleşkeleri de var.
Son 30–35 yılda aldıkları yol inanılmaz.
Bizde ne var?
Sahilde halkın arazilerine; Ankara’daki amca–dayı–eş–dost ilişkileriyle tahsis alarak beş yıldızlı otel yapan kağıttan kaplan iş insanları var.
Buyurun size Saklıkent.
Alın.
55 yıl önce Antalyalıların yarattığı bu projeyi bir santim ileri götürün bakalım.
Bir insanına katkınız olsun.
Adı gibi cömert olanları ya da sadece cömert olanları tenzih ederek; yıllardır suyunu sıktığınız Antalya’nın bir karış toprağına…
Var mı fikriniz?
Var mı vizyonunuz?
Neyse…
Yeni yılın hepimize mutluluk getirmesini diliyorum.
Ve en çok da şunu diliyorum: Zihin açıklığı.
Çünkü bazen bir şehrin kaderini para değil, akıl kurtarır.