Dilim Seni Dilim Dilim Edeyim

Ah dilim seni dilim dilim edeyim. Felsefeciler dilin ne olduğunu, tanımını ve her alandaki ilişkisini yorumlamışlar. Sonuçlara varabilmişler mi ama değerlendirmeler yapmışlar. Taa antik dönemlerde, dille ilgili ilk sesler oluşmuş. Sonraları dille ilgili sesler hareketlerle bütünlük kazanmış. Vurgular oluşmuş, duygu ve düşünceleri aktarma şekli oturmuş. Günümüze kadar gelen dilin serüveni ile ilgili bilim dallari oluşmuş ve bu dalların disipline olmasıyla beraber dil bilimi alt başlıklara ayrılmış. Dille ilgilenen uzmanlar dönemlere göre farklı anlamlar ortaya koymuşlar. ”Dil” sözcüğünün elbette birbirinden farklı çok anlamları var. Bu kadar farklılaşmış olan dil, doğrudan iletişim kurma işlevini kazanmış hale gelmiş, gelmiş de ne olmuş sanki..! İnsanlar, insanlığa sonsuz bir ilerlemenin yollarını dilini açtığını fark etmişler mi? Hayır. Dil anlamsız bir yol almış. Sadece gereksinim duyulduğunda dil doğru kullanılmalı. Düşünce, duygu ve istekleri içgüdüsel olmayan, yalnızca insana özgü bir yöntem olarak kabul edersek gideceği yer, insan gibi insanın kullandığı sözcükler zinciri haline dönüşmesidir. Filozofların bile kafasını karıştırabilen dille ilgili yapıda görüşler ortaya atılmış. Sosyoloji, psikoloji, nöroloji gibi farklı bilim dallarındaki uzmanları bile kafa karışıklığına iten, beyinle ilgili işlevlerin üstüne araştırmalar yoğunlaşmıştır. Böylece dilin alt başlıkları özel bir anlam kazanmış. Kazanmış da ne olmuş? Ağzından çıkanı kulağı duymazsa bir insanın, bilim ne yapsın, tıp ne yapsın, sosyoloji ne desin, felsefe konuya nasıl baksın? Ya insanoğlu “dilim seni dilim dilim edeyim” dememek için söylediklerine dikkat edecek ya da kimliğini kişiliğini bir gözden geçirecek. Çünkü ne olursa olsun “söz sahibinindir”. Söyleyen de söylenen de duruma göre anlamlanacaktır. 
Söz söylemeden önce içten gelen gönül diline dikkat etmek esas olmalı.