Yorumsuz

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine...

“Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?”

“Bakın göstereyim...” demiş Ermiş...

Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış.

Hepsi oturmuşlar yerlerine... Derken, tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş. Arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.

Ermiş, “Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz” diye de bir şart koşmuş.

“Peki...” demiş davetliler ve içmeye teşebbüs etmişler.

Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan...

Bunun üzerine “Şimdi...” demiş Ermiş, “Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe”...

Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.

“Buyurun” deyince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, karşısındaki arkadaşına uzatarak içirmiş.

Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.

“İşte...” demiş Ermiş...

“Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Ve kim arkadaşını düşünür de doyurursa, o da arkadaşı tarafından doyurulacaktır. Şüphesiz, hayat pazarında daima sevgiyi paylaşanlar kazançtadır.”

* * *

“Dünya üç beş bilgisizin elinde / Onlarca her bilgi kendilerinde / Üzülme, eşek eşeği beğenir / Hayır var sana kötü demelerinde”  Ömer Hayyam...

Sevgiyi paylaşan herkese selam olsun...