Pardon Sıradan İnsanım

Siyah güzel otomobiliyle kaldırıma çıktı. Aracın iç lambasını yaktı. Başladı yan koltuktan, öndeki panelden bir şeyler toplamaya. Hiç acele etmeden, kaldırımda yürüyenleri engellemekte olduğuna aldırmadan…

Aracın sürücü kapısına, önünde durduğu binanın giriş katındaki köftecinin valesi yanaştı. O da toplanmasının bitmesini bekliyor. Valeye aracı binanın yan tarafındaki park yerine bir an önce çekmesini, kaldırımda durmuş keyiflerini beklediğimi ikaz ettim. Vale “İki dakika bile olmadı hanımefendi. Niye sitem ediyorsunuz ki” dedi. Aracın içindeki genç adam kapıyı açıp fırladı. Yüzünde inanılmaz bir aşağılama ifadesi ile “Hayırdır? Ne var? Eşyalarımı topluyorum! Bekleyemedin mi iki dakika?” diye çemkirdi.

                                    *                      *                      *

O kaldırımda; yaya olarak benim hakkım olan kaldırımda, orada olma hakkı olmayanı beklerken çenemi kapatmam gereken asgari süre iki dakikaymış. Ben bilememişim. Özür dileyim bari diye geçirdim ki bir daha gürledi: “Sanki ihaleye yetişecek!”

Oradan da anladım ki, ihaleye yetişecek kadar parası olanlardan başkasının yasal haklarını tanımaz, dilediği sürece onların haklarını çiğneyebilir!

                                    *                      *                      *

Vallahi ben kim ihale kim! Bırak ihaleye girmeyi, ihale dosyası bile alamam ben. N’erde bende o kadar para! Orada dikilirken sol elimde mahallenin en ucuz marketinin poşetleri, sağ elimde de benim Aras ile Toros’un tasmaları... Neden? Çünkü işten geç gelince, saatlerdir evde bekleşen hayvanlara acıdım. Onları sokağa çıkarmam lazım ama haftalık market alışverişini de yapmam lazım! Çok utanıyorum kaldırım işgalcisi kardeş ama benim bu işleri yaptırmak için birilerini para karşılığı çalıştırmaya da gücüm yok.

                                    *                      *                      *

Bildiğin, sıradan bir insanım. İhale dediğini ancak gazeteci olarak izledim. İhale bitince de gözlerimi pörtletip ortada dönen paraya “Vay be!” çekmişliğim vardır. Cebimdeki para hep maaşım kadardır. O da maaşı aldığım ilk gün, birkaç saat! Sonra başlarım, kredi kartına, faturalara dağıtmaya. İkinci gün ise başlarım kendime bakalım ayın sonunu nasıl getireceğimi sormaya… Bildiğin sıradan insanın yaşamı işte. Ama yine de kaldırımdan yararlanma  hakkımı ihlal edemezsin. Bunu da bil!